انگل لیشمانیا | 19 اسلاید فایل پاورپوینت جامع

توضیحات

توجه شود که متن زیر👇 فقط برای استفاده بیشتر اورده شده و از نظر محتوا با متن فایل( انگل لیشمانیا ) کاملا متفاوت است و متن فایل از نظر کیفیت و منابع گرداوری معتبرتر می باشد.

مقدمه

انگل لیشمانیا یکی از انواع انگل‌های میکروسکوپی است که معمولاً از طریق نیش پشه‌های مختلف به انسان وارد بدن می‌شود. این انگل منجر به بروز بیماری لیشمانیازیس می‌شود که در برخی مناطق جهان، به‌ویژه در مناطق گرم و مرطوب، رواج دارد.

لیشمانیازیس ممکن است در افراد با سیستم ایمنی ضعیف، مانند افراد مبتلا به ایدز یا سیستم ایمنی ضعیف دیگر، عوارض جدی‌تری داشته باشد. این بیماری می‌تواند به صورت پوستی یا در برخی موارد به صورت داخلی در اعضای داخلی بدن، مانند طحال و کبد، ظاهر شود.

برای پیشگیری از انگل لیشمانیا، مهم است که اقدامات بهداشتی از جمله استفاده از مواد حفاظتی در برابر نیش پشه‌ها و مقابله با محیط‌های مناسب برای رشد پشه‌ها را انجام دهیم. همچنین، درمان به موقع بیماران مبتلا به لیشمانیازیس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

گونه های انگل لیشمانیا

انگل لیشمانیا گروهی از انگل‌های میکروسکوپی هستند که به گونه‌های مختلفی تقسیم می‌شوند. برخی از این گونه‌ها عبارتند از:

1. Leishmania tropica: این گونه از انگل لیشمانیا به طور عمده در مناطق خاورمیانه و جنوب غرب آسیا یافت می‌شود و عامل اصلی بروز بیماری جلدی لیشمانیازیس است.

2. Leishmania braziliensis: این گونه از انگل لیشمانیا در آمریکای جنوبی یافت می‌شود و می‌تواند منجر به بروز بیماری جلدی واژگونی (Mucocutaneous Leishmaniasis) شود که در آن علاوه بر پوست، بافت‌های دیگر نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

3. Leishmania donovani: این گونه از انگل لیشمانیا به طور عمده در مناطق آفریقا و هند یافت می‌شود و مسئول بروز بیماری داخلی لیشمانیازیس (Visceral Leishmaniasis) است که به عنوان “تب خاکستری” نیز شناخته می‌شود.

این فهرست تنها چند نمونه از گونه‌های انگل لیشمانیا است و بسیاری دیگر از این گونه‌ها نیز شناخته شده‌اند که هر یک در مناطق خاصی از جهان و با ویژگی‌های خاص خودشان یافت می‌شوند.

چرخه زندگی انگل

چرخه زندگی انگل لیشمانیا به شکل زیر است:

۱. فاز حیاتی درون بدن پشه‌ها (درون پشه):

در این مرحله، انگل لیشمانیا در بدن پشه‌های میانجی (مثل پشه‌های سوسک) زندگی می‌کند. انگل در این مرحله به شکل پروماستیگوت (Promastigotes) و در داخل روده پشه‌ها و دهانه آنها وجود دارد.

۲. انتقال به انسان:

زمانی که پشه میزبان انگل را با نیش خود به انسان می‌زند، انگل به صورت پروماستیگوت‌های موبایل به بدن انسان منتقل می‌شود.

۳. فاز حیاتی درون بدن انسان:

پس از ورود به بدن انسان، انگل لیشمانیا وارد سلول‌های مناعی بدن می‌شود و به شکل آماستیگوت‌ها (Amastigotes) درون سلول‌ها زندگی می‌کند. در اینجا، انگل در سلول‌های مختلف بدن، به ویژه سلول‌های پوست و بافت‌های داخلی، رشد می‌کند و به این وسیله بیماری لیشمانیازیس را ایجاد می‌کند.

۴. انتقال مجدد به پشه:

زمانی که پشه دیگری از انگل را از بیمار به هنگام نوشیدن خون میزبان خود انتقال می‌دهد، انگل به شکل پروماستیگوت‌ها به بدن پشه منتقل می‌شود و دوره زندگی جدیدش آغاز می‌شود.

این چرخه زندگی پیچیده انگل به ادامه بروز بیماری و انتقال آن بین افراد و پشه‌ها کمک می‌کند.

بیماری های لیشمانیای

بیماری‌های لیشمانیایی یا لیشمانیازیس‌ها، ناشی از عفونت با انگل‌های لیشمانیا هستند و ممکن است در انسان‌ها و حیوانات ظاهر شود. این بیماری‌ها به دو صورت پوستی و داخلی (ویسرال) تقسیم می‌شوند.

بیماری‌های پوستی:

1. لیشمانیازیس کُتانه (Cutaneous Leishmaniasis): در این نوع بیماری، زخم‌های پوستی به وجود می‌آید که ممکن است به صورت آب‌کی، ترشحات خونی یا اسکره‌ای باشند. این نوع بیماری معمولاً مناطقی از جهان با آب و هوای گرم و مرطوب را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

2. لیشمانیازیس چرب (Dermal Leishmaniasis): در این نوع بیماری، زخم‌های پوستی بافت چربی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این نوع بیماری در مناطق خاصی از آفریقا و آمریکای جنوبی شایع است.

بیماری‌های داخلی (ویسرال):

1. **لیشمانیازیس ویسرال (Visceral Leishmaniasis):** به طور عمده در مناطق آفریقا، هند، شرق میانه و آمریکای جنوبی یافت می‌شود. در این بیماری، انگل لیشمانیا به اعضای داخلی بدن مانند کبد، طحال و نخاع تجمع می‌یابد و علائمی مانند تب، لاغری، تورم طحال و کبد، و کاهش وزن بدن را ایجاد می‌کند.

برای تشخیص و درمان بیماری‌های لیشمانیایی، معمولاً نیاز به مشاوره پزشک و انجام آزمایشات تشخیصی مثل آزمایش خون یا اخذ نمونه از زخم‌ها است. درمان معمولاً شامل داروهای ضدانگلی (مثل آنتیمونیت، میلتفوسین و آمفوتریسین) می‌باشد.

راه های انتقال انگل

انگل لیشمانیا از طریق انتقال از یک میزبان به میزبان دیگر، عمدتاً از طریق نیش پشه‌های میانجی، به انسان انتقال پیدا می‌کند. این نیش‌زنان انگل را از یک میزبان به میزبان دیگر، به عنوان میزبان میانی، منتقل می‌کنند. این انتقال به وسیله دو نوع پشه انجام می‌شود:

1. پشه‌های لیشمانیایی (Sandflies):

این نوع پشه‌ها از جمله برخی از گونه‌های سرده Phlebotomus و Lutzomyia هستند که معمولاً در مناطق گرم و مرطوب زندگی می‌کنند. زندگیگاه این پشه‌ها اغلب در مناطق روستایی و جنگلی است. زمانی که یک پشه لیشمانیایی خون یک میزبان مبتلا به لیشمانیا را جذب می‌کند، انگل لیشمانیا به وسیله خون میزبان به داخل بدن پشه منتقل می‌شود.

2. پشه‌های میانجی (Vector Mosquitoes):

علاوه بر پشه‌های لیشمانیایی، برخی از گونه‌های پشه‌های دیگر نیز می‌توانند به عنوان میزبان میانی برای انتقال انگل لیشمانیا عمل کنند. این پشه‌ها معمولاً در مناطق حاشیه‌ای و روستایی یافت می‌شوند.

به طور کلی، انگل لیشمانیا از طریق نیش پشه‌های میانجی به میزبان انتقال پیدا می‌کند و پس از ورود به بدن انسان یا حیوان، درون سلول‌های مناعی بدن رشد می‌کند و باعث بروز بیماری لیشمانیازیس می‌شود.

در لینک پاورپوینت جامع و کامل درباره کریستالوگرافی (بلورنگاری) | در 23 اسلاید یک پاورپوینت جامع را درباره بلورنگاری را مشاهده بفرماید.

علائم بیماری لیشمانیازیس

علائم بیماری لیشمانیازیس ممکن است به شکل‌های مختلفی در افراد مختلف ظاهر شود و به نوع بیماری (پوستی یا داخلی) و همچنین به میزان توانایی سیستم ایمنی بدن در مقابله با عفونت بستگی دارد. برخی از علائم رایج بیماری لیشمانیازیس عبارتند از:

بیماری پوستی (Cutaneous Leishmaniasis):

1. ظاهر زخم‌های پوستی که ممکن است به صورت آب‌کی، ترشحات خونی یا اسکره‌ای باشند.
2. تورم، قرمزی و التهاب در محل زخم.
3. درد و خارش در محل زخم.
4. ممکن است این زخم‌ها به طور تدریجی بزرگ‌تر شوند و در صورت عدم درمان، ممکن است به مدت ماه‌ها یا سال‌ها باقی بمانند.

بیماری داخلی (Visceral Leishmaniasis):

1. تب مزمن که ممکن است به صورت مداوم یا دوره‌ای ظاهر شود.
2. لاغری ناشی از کاهش اشتها و همچنین ناتوانی در جذب مواد غذایی.
3. تورم طحال و کبد که ممکن است منجر به بروز ناراحتی‌های مربوط به آنها شود.
4. ضعف عمومی، خستگی، و احساس بی حالی.
5. در برخی موارد، بروز خونریزی، سفتی و درد در شکم.

در هر صورت، در صورت تشخیص هر یک از این علائم، مهم است که به سریع به پزشک مراجعه و تشخیص دقیق و درمان مناسب را دریافت کنید.

تشخیص بیماری

تشخیص بیماری لیشمانیازیس بر اساس علائم بالینی، آزمایشات تشخیصی و تاریخچه پزشکی انجام می‌شود. روش‌های تشخیص بیماری شامل موارد زیر می‌باشد:

1. بررسی زخم پوستی:در صورت وجود زخم پوستی، پزشک ممکن است با مشاهده ظاهر زخم و بررسی علائم آن، احتمال لیشمانیازیس را در نظر بگیرد.

2. آزمایشات آزمایشگاهی: انجام آزمایش‌های مختلف مانند اخذ نمونه از زخم برای بررسی زیر میکروسکوپی، آزمایش‌های سرولوژیک (مانند آزمایش‌های ELISA و Western blot) و آزمایش‌های مولکولی (مانند PCR) به منظور شناسایی انگل لیشمانیا در نمونه‌های بیولوژیک از بیمار، معمولاً برای تشخیص دقیق بیماری انجام می‌شوند.

3. آزمایش خون: بررسی آزمایشات خون مانند شمارش سلول‌های خون سفید و بررسی علائم التهابی و شیوع پیشرفت لیشمانیازیس در بدن.

4. سونوگرافی:انجام سونوگرافی برای بررسی تورم طحال و کبد در صورتی که بیماری داخلی (ویسرال) مشکوک باشد.

5. آزمایش‌های تصویربرداری:ممکن است در مواردی که بروز بیماری داخلی (ویسرال) مشکوک باشد، انجام آزمایش‌های تصویربرداری مانند اسکن CT و MRI مفید باشد.

با ترکیب اطلاعات به دست آمده از این روش‌ها، پزشک می‌تواند تشخیص دقیق‌تری از بیماری بدهد و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند.

درمان

درمان بیماری لیشمانیازیس معمولاً شامل داروهای ضدانگلی، روش‌های جراحی و درمان‌های مکمل است. انتخاب روش درمانی بستگی به نوع بیماری (پوستی یا داخلی)، محل و شدت عفونت، وضعیت سلامت عمومی بیمار و دسترسی به تجهیزات و داروها دارد. برخی از روش‌های درمانی عبارتند از:

1. داروهای ضدانگلی:

– آنتیمونیات: شامل ترکیبات مثل پنتاوالنتین و سودیوم استیبوگلوکنات است که به طور معمول به صورت تزریقی یا درمان موضعی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

– آمفوتریسین B: یک داروی ضدقارچ قوی است که معمولاً برای درمان حالات شدید لیشمانیازیس داخلی استفاده می‌شود.

2. درمان جراحی:

– برای زخم‌های پوستی بزرگ و غیرقابل درمان با داروها، روش‌های جراحی مثل جراحی از بین بردن زخم‌ها (تخریب) ممکن است مورد استفاده قرار گیرد.

– در برخی موارد از روش‌های جراحی برای تخریب بافت‌های آلوده به لیشمانیا در اعضای داخلی بدن نیز استفاده می‌شود.

3. درمان‌های مکمل:
– استفاده از درمان‌های مکمل و سنتی مانند استفاده از عصاره‌های گیاهی مثل عصاره آلوئه ورا و روش‌های طب سوزنی ممکن است به عنوان تکمیلی برای درمان بیماری مورد استفاده قرار گیرد.

مهمترین نکته در درمان لیشمانیازیس، انجام درمان به موقع و با استفاده از داروهای مناسب است. همچنین، پیگیری منظم و کنترل علائم پس از درمان نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. در هر صورت، درمان باید توسط پزشک متخصص انجام شود و همچنین از راهنمایی‌های او پیروی شود.

نتیجه گیری